"Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν"

"Πρέπει τελικά να πάθουμε κάτι κακό για να μας εκτιμήσουν αυτοί που μας αγαπούν;"

"Αυτοί που μας αγαπούν, μας αγαπούν σε κάθε φάση της ζωής μας. Το όποιο "κακό" θα εξαναγκάσει αυτούς που είναι γύρω μας να μας ανεχτούν/λυπηθούν για όσο αυτό το "κακο" κρατήσει".

Ας αναλογιστούμε ο καθένας μας τι μας αξίζει στη ζωή και ας φροντίσουμε να το έχουμε γύρω μας όσο διαρκεί τούτη η ζωή. Τα υπόλοιπα που επιτρέπουμε να μας συμβαίνουν είναι απλές λεπτομέρειες (ίσως και δικαιολογίες προς εμάς).

Το τελευταίο διάστημα βρίσκομαι σε τέτοιου είδους συζητήσεις. Και νιώθω την ανάγκη να πω σε όλους μας πως το πιο βασικό πράμα στη ζωή είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που έχουμε προς εαυτόν μας.  Μία από τις δέκα εντολές λέει: «Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»(Ματθ. 22,39) Αγάπα λοιπόν τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αγαπήσεις πρώτα ΕΣΕΝΑ! Πώς να δώσεις αγάπη αν δεν είσαι γεμάτος από δαύτην; 

Ο Θεός είναι δημιουργός δεδομένο. Ε λοιπόν, σας έχω νέα και ο άνθρωπος είναι δημιουργός. Κι όσο σκεφτόμαστε την μαύρη μας κατάντια ετούτη θα μας βρίσκει. Σε κάθε στενό. Σε όλα τα αχ και τα βαχ μας. Παντού.

• Πώς να λάβεις εκτίμηση όταν εσύ ο ίδιος δεν εκτιμάς εσένα;
• Πώς να σε σεβαστεί ο άλλος όταν εσύ πρώτος από όλους δεν σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;
• Και πως έχεις την απαίτηση αν σε αγαπήσουν, όταν δεν ξέρεις να σε αγαπάς;

Τι θυμώνεις; Σε αγαπάς; Αλήθεια; Βαθιά και ουσιαστικά σε αγαπάς; Τότε για πιο λόγο ανέχεσαι να είσαι η ρεζέρβα μιας σχέσης; Γιατί στέκεσαι με κεφάλι κατεβασμένο και δέχεσαι τα κατηγορώ των άλλων; Τι στο καλό σου συμβαίνει και δεν αντιδράς στη φωτιά που ‘χει ανάψει γύρω σου;

Οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Σκληρή. Και οι φιλικές και οι ερωτικές. Κυρίως οι συντροφικές. Κανένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά δεν είναι ευτυχισμένο συνέχεια. Μια αναζήτηση της ευτυχίας και ο γάμος. Μιας ευτυχίας που μοιράζεται στα δυο, γι αυτό και θέλει ακόμα πιο πολλή δουλειά και κόπο. Κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις σκληρά καλύτερα να μείνεις μόνος σου. Έτσι θα έχεις να κάνεις μόνο με την ατομική σου ευτυχία. Ποιος ξέρει ίσως και έτσι φτάσεις πιο κοντά της. 

Βλέπω, ακούω και ζω καταστάσεις. Καταστάσεις τόσο ίδιες από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι αγάπη θέλουν. Γι αυτό πονούν. Γι αυτό ανέχονται. Γι αυτό παλεύουν. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν ότι κάνουν. Η ανοχή δεν είναι προσπάθεια. Πιο πολύ πλησιάζει τον εξευτελισμό. Και πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος; Και δικιά μου προσωπική απορία, γιατί να τα αντέξει; Γιατί να ζεις σε μια κατάσταση και να αναλώνεσαι; 

«Η ευτυχία μου είναι τα παιδιά μου», γυρνάνε και μου λένε κάποιοι. Διαφωνώ. Η ευτυχία είναι πάζλ και τα παιδιά μας είναι ένα κομμάτι αυτού. Υπάρχουν κι άλλα κομμάτια. Και για τον καθένα μας είναι διαφορετικά. Αυτή είναι και η μαγεία της ευτυχίας άλλωστε. Ένα μοναδικό και ξεχωριστό μονοπάτι για τον καθένα μας. 

«Ήμουν παντρεμένη, με έναν άντρα που ζήλευαν πολλοί, είχα παιδιά, δόξα και καταξίωση στην δουλειά μου και όμως εγώ δεν ήμουν ευτυχισμένη», μου εξομολογήθηκε μια φίλη. Ναι δεν ήταν. Γιατί μπήκε σε ένα παιχνίδι ζωής που όριζαν άλλοι τους κανόνες και αυτή τους ακολουθούσε κατά γράμμα. 

Να είμαστε πιόνια άλλων στο παιχνίδι της ζωής μας είναι κατάντια. Και θα φτάσει η στιγμή που θα γίνει το ΜΠΑΜ και τότε ίσως να ‘ναι και τόσο αδικαιολόγητο. Μα δεν θα σε νοιάζει. Γιατί θα έχεις φτάσει στον πάτο και δεν θα γίνεται να πράξεις αλλιώς. Όρισε τουλάχιστον τον πάτο σου. Να ξέρεις που έχει τελειωμό η ανέχεια. 

Μια είναι η αλήθεια της ζωής πως μια μέρα όλοι θα την «κάνουμε». Τζάμπα και βερεσέ ταλαιπωριόμαστε δεξιά και αριστερά. Η ζωή από μόνη της φέρνει δυσκολίες. Με την καθημερινότητα, την ρουτίνα, το φόβο της τρομοκρατίας, την απαγόρευση των ονείρων, τα τόσα όχι που πέφτουν απανωτά πιπιλίζοντας την οικονομική κρίση. Μαυρίλα εκεί έξω. Για το δικό μας καλό ας φροντίσουμε λίγο καλύτερα το μικρόκοσμο μας. Το σπιτικό μας. Ας το γεμίσουμε με λουλούδια, με ανθρώπους που νοιάζονται και ξέρουν να γελούν, με μουσική, με διάβασμα και παιχνίδι. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θα κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στον κόσμο εκεί έξω, ας πράξει ο καθένας το καλύτερο που μπορεί για όσους ταλαιπωρούνται. Αλλά μην αφήσουμε το «σπίτι» μας. Τον εαυτό μας. Όλα είναι θέμα επιλογών και κανείς δεν θα σε κρίνει για τις επιλογές που θα κάνεις, παρα μόνο ο εαυτός σου. Φρόντισε λοιπόν την όποια επιλογή κι αν κάνεις να μπορείς να την στηρίξεις. Γκρίνιες και επαναλήψεις δεν θα βοηθήσουν. Αποδοχή της κατάστασης και της επιλογής που κάνεις. Απλά.  

Σε κάθε περίπτωση όμως να θυμάσαι η αυταγάπη δεν κάνει κακό, ο εγωισμός κάνει. Ας τα ξεχωρίσουμε και ας αρπάξουμε την ζωή από τα μαλλιά, μπας και συναντήσουμε εκείνη την ευτυχία που μας αξίζει.