Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Ο έρωτας, του έρωτα, ω έρωτα!




Γρήγορες κοφτές ανάσες. Τα στήθια τραντάζονται, το στομάχι ανακατεύεται, το στόμα στεγνώνει, τα μάτια τσούζουν, τα χέρια τρέμουν και το μυαλό εκπέμπει σε άλλες συχνότητες, ακαταλαβίστικες. Σμίγεις τα δάχτυλα σε μια προσπάθεια να ηρεμήσεις. Το πάνω χείλος δαγκώνει το κάτω και το σαγόνι σου κινείται ακατάστατα. Κοίτας γύρω περίεργα. Φέρνεις τα μαλλιά στο πλάι κι αρχίζεις να παίζεις μαζί τους. Ανασηκώνεις λίγο τους ώμους. Βαθιά ανάσα. Εκπνοή. Κάθεσαι. Τα πόδια χτυπούν το πάτωμα ρυθμικά. Νιώθεις ένα κόμπο να κόβει βόλτα από το στομάχι στο στήθος, πιο ψηλά στο λαιμό και μετά στραβοκαταπίνεις. Κοιτάς έξω το τζάμι, βλέπεις το είδωλο σου και ισιώνεις λίγο μαλλί. Σουφρώνεις την μύτη. Πιο βαθιά ανάσα. Κοιτάς το ρολόι. Έχεις έρθει δέκα λεπτά νωρίτερα είναι γεγονός. 

Ξάφνου ανοίγει απέναντι σου η πόρτα και τον βλέπεις. Σου χαμογελά. Τα χείλια σου συσπώνται σε μια προσπάθεια να χαμογελάσουν πίσω. Μια έκρηξη καυτής λάβας στο μυαλό αρχίζει να ρέει γοργά μέσα σου. Διαπερνά κάθε σου κύτταρο και εισχωρεί με μανία σε κάθε σου φλέβα. Αυτός σε πλησιάζει. Σκύβει να σε φιλήσει. Παγώνεις. Τα πόδια σου έχουν καρφωθεί στην γη και δεν λεν να σε σηκώσουν πάνω. Τελικά σηκώνεσαι. Μα δεν μπορείς να τον πλησιάσεις. Ευτυχώς σε αγκαλιάζει ακριβώς στην θέση που βρίσκεσαι. Η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζεις θα σκάσουν τα στήθια σου και θα καρφώσουν τα δικά του. Ντρέπεσαι. Πιστεύεις πως όλος αυτός ο θόρυβος εντός σου θα ακουστεί και τότε θα σε κοροϊδεύει. Ξάφνου νιώθεις τους παλμούς της καρδιάς του να χτυπούν στα δικά σου στήθια. Ησυχία. Τα πάντα μέσα σου σταματούν και οι καρδιές σας σμίγουν σε ένα τρελό δικό τους χορό. Ανεξάρτητες. Μόνες. Αγαπημένες. Μια στιγμή όλη η ζωή

-          Πως είσαι; Σε ρωτά και κάθεται.

Σκας ένα χαμόγελο. Χωρίς δισταγμό. Είσαι αυτό που είναι κι αυτός: Ερωτευμένη. Τώρα. Αυτήν εδώ την στιγμή. Τα πάντα αξίζουν για αυτή και μόνο την στιγμή. 

Γιατί υπάρχει.

Γιατί έγινε.

Γιατί το έζησες.

Κι ας φοβάσαι πως θα τελειώσει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κράτα το όμως για τότε που θα έρθει.

Ο έρωτας είναι ότι πιο ακανόνιστο, βασανιστικό, φευγάτο, απόμακρο, απροσδιόριστο, τέλειο, τρελό, γλυκό, ξινό υπάρχει. Μα αξίζει. 

Κάθε λεπτό αξίζει. 

Κάθε δάκρυ του αξίζει.

Ζήσε το στο μάξιμουμ, γιατί για όσο διαρκεί είναι ότι πιο όμορφο και τρυφερό. Και ψεύτικο. Είναι μια ανάγκη του μυαλού προς την ελευθερία. Είναι μια ανάγκη του νου προς την απελευθέρωση του πνεύματος. Είναι η πηγή των πάντων. Είναι η αρχή και το τέλος της λογικής. Είναι ο χρόνος που έχεις για να κάνεις αλλοπρόσαλλα πράγματα, χωρίς γιατί.

Είναι η αμαρτία σου προς την κοινή λογική.

Είναι το δικαίωμα σου στην ζωή.


Υπ. Κλείστε τους υπολογιστές για λίγο. Βγείτε έξω. Αφήστε στην άκρη τα κινητά και ερωτευτείτε μεταξύ σας. Όπως τότε. Τότε που ο κόσμος ήξερε να παθιάζετε με ανθρώπους και όχι με συσκευές. Τότε που ο άντρας διεκδικούσε μια γυναίκα χωρίς φόβο. Τότε που το αρσενικό γύρευε το θηλυκό του όχι μόνο για να παίξει μα για να ολοκληρωθεί.

Αγαπώ τους ερωτευμένους ανθρώπους, αγαπώ τον έρωτα σε κάθε του μορφή. Ενίοτε μου λείπει. Μα σαν ανταμώνω και πάλι μαζί του νιώθω το ίδιο δέος. Εσείς τι κάνετε; Βαριέστε ή διεκδικείτε μόνο εκ του ασφαλούς;





2 σχόλια:

  1. Έρως ανίκατε μάχαν!
    Ε, κάπως έτσι, άλλωστε ο έρωτας είναι ναρκωτικό, πώς μπορείς να γλιτώσεις; Θα σου την έχει στημένη στη γωνία και θα σε βρει εκεί που δεν τον περιμένεις. Κι αν δεν κρατάει για πάντα... απόλαυσε τις αισθήσεις και τα συναισθήματα όσο πάει...

    Φιλιά
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άντε να πλημμυρίσει ο κόσμος έρωτας, να χτυπήσει πιο πολλές πόρτες μπας και έρθει και το καλοκαίρι μέσα μας και έξω μας! Την καλημέρα μου

      Διαγραφή

Σχόλια