Κρα σε μένα λοιπόν!

Ο κόσμος είναι σαχλός , κακός, ζηλιάρης και αισχρός.  Έτσι λένε. Ο κόσμος ο δικός μας. Αυτός που ζούμε μέσα εγώ και εσύ. Ο κόσμος που δημιουργήσαμε μαζί. Ο κόσμος που βαδίζουμε μαζί.

• Είσαι κακός;Είσαι ζηλιάρης;Είσαι αισχρός;
• Χμ... τότε πως καταλήξαμε εδώ;
• Φταίνε οι άλλοι;
• Οι γύρω μας ε;
• Και τα δυο μας είμαστε τέλεια;
• Σούπερ!
• Απλά ρε φίλε πες μου, γιατί να ‘ναι σκατά και ο κόσμος μας;

Τροφή για σκέψη σου δίνω… μη ζοριστείς με την μία!

Να ξέρεις όμως την απόφαση την δική μου την πήρα… και αποφάσισα να κράξω δυνατά. Πολύ δυνατά!

Κρα λοιπόν!

Κρα σε κάθε απαίσιο δικό μου.

Κρα σε κάθε απαίσιο δικό σου. Παίρνω την πρωτοβουλία για 

σένα μέχρι να το πάρεις απόφαση εσύ…!

Μόνο αν κράξουμε εμάς θα μπορέσουμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας. Αυτό που ζούμε εμείς, αυτόν που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. 

Βουτάω στα βαθύτερα μέρη της ψυχής μου και με ένα πανί καθαρίζω τις σκόνες. Έπειτα παίρνω ένα ένα τα κομμάτια μου και τα συναρμολογώ. Τραβάω ζόρι. Μεγάλο. Αλλά δεν φοβάμαι. Ξέρω ότι στο τέλος θα αστράψουν όλα. Αμέ. Είμαι έτοιμη. Γεννήθηκα έτοιμη. 

Λέρωσα πολλά πανιά… ω ρε μούχλα σου λέω… χαμός!

Κι όμως δες… τώρα πια στέκομαι εμπρός σου χωρίς φόβο και πάθος. Γιατί ξέρω την αλήθεια μου… ξέρω εμένα. Καλά.

Είναι κάποια σημάδια, κουκίδες μη φανταστείς, εκείνων των δικών μου ελαττωμάτων που δεν φεύγουν με την μία αλλά θα τα τρίβω, κι όταν πεισμώνω πάντα περνάει το δικό μου.

Ως τότε θα παλεύω το τώρα και θα επιμείνω στο καλύτερο αύριο. 

Κράξε και εσύ όσο είναι νωρίς εσένα πρώτα φίλε μου μπας και σωθούμε. Γιατί αν είναι να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν «ζήτω που καήκαμε», κάτι ξέρει ο λαός που το λέει!

Και που σαι… εδώ τριγύρω θα ‘μαι. Να σε θαυμάζω για την μεταμόρφωση!